تنهایی پُر هیاهو

ھانتا باخودش اعتراف میکند :

من می توانم به خودم تجمل مطرود بودن را روا بدارم ھرچند که ھرگز مطرود نیستم،

فقط جسمأ تنھا ھستم تا بتوانم در تنھایی ای به سر ببرم که ساکنانش اندیشه ھا ھستند،

چونکه من یک آدم بی کله ازلی- ابدی ھستم و انگار که ازل و ابد از آدمھایی مثل من

چندان بدشان نمی آید.

((تنھایی پُرھیاھو _ یھومیل ھرابال))